Głównymi przeciwwskazaniami są: nawracające stany zapalne przy­datków oraz ostre i podostre zapalenia przymacicz, objawiające się bolesnością w czasie poruszania macicy i zmianami w okolicy przydatków, przyspieszonym opadaniem krwinek i leukocytozą, zapalenia szyjki o rop­nej wydzielinie, ciąża, gruźlica płuc, sprawa nowotworowa złośliwa. Prze­ciwwskazanie względne stanowi niedoczynność tarczycy, zły stan ogól­ny itd.

Podsumowując należy stwierdzić, że elektrokoagulacja jako sposób le­czenia w niektórych zmianach szyjki macicy jest metodą prostą; może być wykonana w przychodni, bez znieczulenia, bez zakłóceń zdolności do pra­cy, jest niebolesna i daje wyleczenie w 90% przypadków; należy zaznaczyć, że nie tylko nie wpływa na czynność płciową kobiety, lecz może stanowić sposób leczenia niepłodności; przede wszystkim jednak umożliwia zapo­bieganie rakowi. Chore po elektrokoagulacji powinny być pod stałą ob­serwacją, ponieważ wyleczenie szyjki nie wyklucza możliwości powsta­wania później nowotworu złośliwego.

Kilka danych z piśmiennictwa, dotyczących wyników uzyskanych po elektrokoagulacji w leczeniu ?zapaleń szyjki”:

Bernath i Bettzieche (1964) zastosowali elektrokoagulację u 550 chorych, przy czym zabieg objął szyjkę i dolny odcinek jej kanału; trwałe wylecze­nie otrzymali w 88%, a nawroty w 12% przypadków.

Anton (1957) u 990 chorych z rozrostami gruczołowo-mięśniowymi otrzy­mał w latach 1950?1954 za pomocą diatermokoagulacji i diatermopunktury wyleczenie w 98,6% przypadków. Autor wyłączył z leczenia przypad­ki podejrzane o przemianę złośliwą, z istniejącymi ostrymi i podostrymi stanami zapalnymi w obrębie narządów rodnych, ze starymi wywiniętymi pęknięciami szyjki macicy, owrzodzeniami na wypadniętej szyjce macicy, z chorobami gorączkowymi oraz z ciążą. Autor wspomina o wczesnych po­wikłaniach, w szczególności krwawieniach w 2,9% przypadków oraz o zaostrzeniach stanów zapalnych w 1% przypadków.

Liubimowa (1958) leczyła 650 chorych z nadżerkami szyjki i przewle­kłymi stanami zapalnymi błony śluzowej kanału szyjki; 91% tych chorych było uprzednio poddanych leczeniu farmakologicznemu ? bez skutków; po zastosowaniu elektrokoagulacji, z użyciem furacyliny, poza wylecze­niem zmian szyjki, w dużym odsetku przypadków otrzymała zniknięcie poprzednio istniejących stanów zapalnych przydatków, polepszenie mikro­flory pochwy, przywrócenie cyklu miesiączkowego oraz normalizację wy­dzieliny szyjkowej.

Następujący autorzy donoszą o wyjątkowych wynikach w leczeniu za­paleń szyjki za pomocą elektrokoagulacji: Starcewa ? 99?99,5% przy­padków, Kalicjowa ? 99,9%, Brocki ? 97,7%, Abramowa ? 92,3% (cyt. Cyrulnikow i Hentov -? 1963). Katajewa (1960), lecząc za pomocą elektro­koagulacji nadżerki szyjki macicy, wspomina o dobrych wynikach w 90,5%, Volpe i wsp. (1960) oraz Poleanskaja (1960) wspominają także o dobrych wynikach elektrokoagulacji, stosowanych w warunkach ambu­latoryjnych, otrzymanych wówczas, gdy bierze się pod uwagę przeciw­wskazania i stosuje się właściwą technikę koagulacji.

Orłów (1960) opublikował wyniki leczenia nadżerek szyjki macicy, w okresie 8 lat, u 388 chorych za pomocą elektrokoagulacji i w 126 przy­padkach za pomocą operacji plastycznej; trwałą epitelizację szyjki otrzy­mał w 76,3% przypadków; w 8,2% było konieczne powtórzenie elektro­koagulacji, reszta chorych nie zgłosiła się po zabiegu.

Autor podkreśla, że krwawienia, które wystąpiły po elektrokoagulacji, były spowodowane spaleniem głębiej leżących tkanek oraz naczyń. Cyrul­nikow i Hentov (1963), na 406 przypadków leczonych elektrokoagulacją, otrzymali całkowite wyleczenie w 77,3%, wyleczenie częściowe w 8,8% przypadków, brak kontroli u 13,8%.