Głównymi przeciwwskazaniami są: nawracające stany zapalne przydatków oraz ostre i podostre zapalenia przymacicz, objawiające się bolesnością w czasie poruszania macicy i zmianami w okolicy przydatków, przyspieszonym opadaniem krwinek i leukocytozą, zapalenia szyjki o ropnej wydzielinie, ciąża, gruźlica płuc, sprawa nowotworowa złośliwa. Przeciwwskazanie względne stanowi niedoczynność tarczycy, zły stan ogólny itd.
Podsumowując należy stwierdzić, że elektrokoagulacja jako sposób leczenia w niektórych zmianach szyjki macicy jest metodą prostą; może być wykonana w przychodni, bez znieczulenia, bez zakłóceń zdolności do pracy, jest niebolesna i daje wyleczenie w 90% przypadków; należy zaznaczyć, że nie tylko nie wpływa na czynność płciową kobiety, lecz może stanowić sposób leczenia niepłodności; przede wszystkim jednak umożliwia zapobieganie rakowi. Chore po elektrokoagulacji powinny być pod stałą obserwacją, ponieważ wyleczenie szyjki nie wyklucza możliwości powstawania później nowotworu złośliwego.
Kilka danych z piśmiennictwa, dotyczących wyników uzyskanych po elektrokoagulacji w leczeniu ?zapaleń szyjki”:
Bernath i Bettzieche (1964) zastosowali elektrokoagulację u 550 chorych, przy czym zabieg objął szyjkę i dolny odcinek jej kanału; trwałe wyleczenie otrzymali w 88%, a nawroty w 12% przypadków.
Anton (1957) u 990 chorych z rozrostami gruczołowo-mięśniowymi otrzymał w latach 1950?1954 za pomocą diatermokoagulacji i diatermopunktury wyleczenie w 98,6% przypadków. Autor wyłączył z leczenia przypadki podejrzane o przemianę złośliwą, z istniejącymi ostrymi i podostrymi stanami zapalnymi w obrębie narządów rodnych, ze starymi wywiniętymi pęknięciami szyjki macicy, owrzodzeniami na wypadniętej szyjce macicy, z chorobami gorączkowymi oraz z ciążą. Autor wspomina o wczesnych powikłaniach, w szczególności krwawieniach w 2,9% przypadków oraz o zaostrzeniach stanów zapalnych w 1% przypadków.
Liubimowa (1958) leczyła 650 chorych z nadżerkami szyjki i przewlekłymi stanami zapalnymi błony śluzowej kanału szyjki; 91% tych chorych było uprzednio poddanych leczeniu farmakologicznemu ? bez skutków; po zastosowaniu elektrokoagulacji, z użyciem furacyliny, poza wyleczeniem zmian szyjki, w dużym odsetku przypadków otrzymała zniknięcie poprzednio istniejących stanów zapalnych przydatków, polepszenie mikroflory pochwy, przywrócenie cyklu miesiączkowego oraz normalizację wydzieliny szyjkowej.
Następujący autorzy donoszą o wyjątkowych wynikach w leczeniu zapaleń szyjki za pomocą elektrokoagulacji: Starcewa ? 99?99,5% przypadków, Kalicjowa ? 99,9%, Brocki ? 97,7%, Abramowa ? 92,3% (cyt. Cyrulnikow i Hentov -? 1963). Katajewa (1960), lecząc za pomocą elektrokoagulacji nadżerki szyjki macicy, wspomina o dobrych wynikach w 90,5%, Volpe i wsp. (1960) oraz Poleanskaja (1960) wspominają także o dobrych wynikach elektrokoagulacji, stosowanych w warunkach ambulatoryjnych, otrzymanych wówczas, gdy bierze się pod uwagę przeciwwskazania i stosuje się właściwą technikę koagulacji.
Orłów (1960) opublikował wyniki leczenia nadżerek szyjki macicy, w okresie 8 lat, u 388 chorych za pomocą elektrokoagulacji i w 126 przypadkach za pomocą operacji plastycznej; trwałą epitelizację szyjki otrzymał w 76,3% przypadków; w 8,2% było konieczne powtórzenie elektrokoagulacji, reszta chorych nie zgłosiła się po zabiegu.
Autor podkreśla, że krwawienia, które wystąpiły po elektrokoagulacji, były spowodowane spaleniem głębiej leżących tkanek oraz naczyń. Cyrulnikow i Hentov (1963), na 406 przypadków leczonych elektrokoagulacją, otrzymali całkowite wyleczenie w 77,3%, wyleczenie częściowe w 8,8% przypadków, brak kontroli u 13,8%.