Chorą umieszcza się w pozycji ginekologicznej. Po odkażeniu zewnętrz­nym wprowadza się wziernik lustrzany lub wzierniki Simsa, które uwi­daczniają szyjkę. Oczyszcza się ściany pochwy i szyjki tamponami, zanu­rzonymi w 10% roztworze wodnym dwuwęglanu sodowego. Przed wyko­naniem koagulacji należy usunąć wydzielinę przeszkadzającą działaniu prądu elektrycznego. Zastosowanie płynu Lugola pozwoli ograniczyć do­kładnie powierzchnię zmiany, łącznie z obszarami pokrytymi nabłonkiem dystroficznym, wskutek czego są one jod-negatywne z powodu braku glikogenu. Należy zwrócić baczną uwagę na koagulację dolnego odcinka kanału szyjki. Jeśli chodzi o właściwą technikę koagulacji, to można sto­sować metodę dwubiegunową z jedną czynną elektrodą kulistą bądź metodę dwubiegunową o dwu czynnych elektrodach, bez obojętnej elek­trody krzyżowej, natomiast z dwoma elektrodami zakończonymi małymi tworami kulistymi. Sposób ten jest dobry do zastosowania w przypadku ektopii, ponieważ pozwala na koagulację powierzchowną, co z kolei pro­wadzi do szybszego zagojenia się.

Jeżeli elektrokoagulacja nie będzie dostatecznie głęboka, aby zniszczyć wszystkie gruczoły (szczególnie w przypadkach atypowej ektopii), lub nie dosięgnie elementów gruczołowych położonych na obwodzie zmiany oraz strefy przemian, poprzez przetrwanie w niej licznych składników (wyspy nabłonka wewnątrzszyjkowego, obszary nabłonka płaskokomórkowego, torbiele Nabotha, drzewiaste unaczynienie), może prowadzić do błędnego rozpoznania.

Zbyt głęboka elektrokoagulacja doprowadza do zmian w pobliżu oraz do trudności w rozwieraniu szyjki podczas następnych porodów, z powodu wytworzonych blizn. W tych przypadkach najlepsze wyniki otrzymuje się po zastosowaniu diatermokoagulacji z jedną elektrodą obojętną, płaską, dużą, w okolicy krzyżowej.

W przypadkach przerosłej szyjki, z dużymi i licznymi torbielami Na­botha, można wykonać elektropunkcję lub elektroresekcję, stosując w ostatnim przypadku pętlę; trzeba jednak unikać tworzenia dużych ubyt­ków i zmian bliznowatych, a równocześnie wykonać hemostazę. Zaletą pętli diatermicznej jest możliwość osiągnięcia dolnej połowy kanału szyjki, dokąd jest trudno dostać się elektrokauterem.

W przypadkach ektopii i strefy przemian należy elektrokoagulacją poza zmianami właściwymi objąć także tkanki zdrowe, na obszarze 2?3 mm, w celu uniknięcia nawrotów. Za pomocą elektrokoagulacji wywołuje się także zmianę biologiczną, ponieważ powstają bodźce biogenne, działające jako czynnik leczniczy tkankowy. Produkty rozkładu tkankowego mają bowiem działanie podobne do proteinoterapii.

Strup po elektrokoagulacji oddziela się pomiędzy 8?16 dniem, jeżeli w tym okresie wystąpiło krwawienie miesiączkowe, może dojść do cięż­kiego krwotoku. Dla uniknięcia tego powikłania elektrokoagulację należy wykonać pomiędzy 4?10 dniem po miesiączce, co umożliwia odpadnięcie strupa przed następnym krwawieniem miesiączkowym.

Strup jest opalizująco biały po koagulacji, a czarny w przypadku kauteryzacji. Strup oddziela się, począwszy od 4 dnia, stopniowo od strony brze­gów, gdzie pojawiają się nowo powstające twory naczyniowe, rosnące ku środkowi.

Jeżeli elektrokoagulacja zostaje wykonana zbyt głęboko do podłoża, tkanka skoagulowana oddziela się z trudem, w okresie późniejszym; towa­rzyszą temu krwawienia spowodowane uszkodzeniem naczyń głębszych, ulegających niekiedy zakażeniu. Hemostaza może w tych przypadkach wymagać ponownej elektrokoagulacji. Epidermizacja dośrodkowa pokry­wa ranę w około 30?60 dni i kończy się w obrębie ujścia zewnętrznego.

Powierzchnia zewnętrzna szyjki jest po wyleczeniu pokryta błoną ślu­zową cieńszą i jaśniejszą niż nabłonek zwykły. Niekiedy, w przypadkach głębokiego uszkodzenia podłoża, obszar wokół ujścia jest bardziej białawy, o promienistym pofałdowaniu błony śluzowej, spowodowany odczynem włóknistym niżej leżącego podłoża. Niekiedy taka zmiana przybiera obraz rzekomej leukoplakii.

Zmiany naczyniowe, z następowymi podnabłonkowymi krwawieniami, po elektrokoagulacji można mylić z atypowymi obszarami czerwonymi; w rozpoznaniu różnicowym pomaga próba Hinselmanna i Lahma-Schillera. Obszary te, podobne do gruczolistości, mogą ulegać owrzodzeniu podczas miesiączkowania; wyleczenie można osiągnąć poprzez ich wycięcie. Nie­które głęboko leżące ujścia gruczołowe mogą pozostać w czasie wykony­wania elektrokoagulacji, co przeszkadza następnie w całkowitej odnowie nabłonka wielowarstwowego płaskiego. Powstawanie blizn jest znacznie wolniejsze, a wydzielina obfita i nie poddająca się leczeniu przeciwzapal­nemu.

W ramach dystroficznych następstw może dojść do zarośnięcia kanału szyjki, jeżeli elektrokoagulacja była zbyt rozległa w miejscu styku nabłon­ków okolicy ujścia szyjki.