Badania wykonane w Stanach Zjednoczonych Ameryki Północnej wy­kazały większą częstość raka szyjki macicy wśród kobiet kolorowych; w mieście Atlanta (Georgia) ta częstość, według danych Cutlera (1962), wynosiła 31% wszystkich nowotworów złośliwych u kobiet kolorowych, w stosunku do 14% u kobiet białych. Podobne wyniki otrzymał Dunham (1961) w Nowym Jorku i Waszyngtonie; wskaźniki zachorowalności u kobiet kolorowych są 3 razy wyższe niż u kobiet białych i 10-krotnie wyższe niż u Żydówek (zwykle zamężnych z mężczyznami obrzezanymi).

Badania przeprowadzone przez Spunta i Bertona (1960) w Memphis, mieście mającym w 35% kolorową ludność, na 73 422 kobietach białych i 34 785 czarnych, wykazały wskaźnik umieralności wynoszący 2,8% u bia­łych i 5,6% u Murzynek.

Podobne różnice rasowe odnotowano także w innych krajach. W Afryce Południowej rak szyjki macicy występuje częściej wśród tubylców niż wśród ludności białej. U kobiet Bantu rak szyjki występuje 2 razy czę­ściej niż u białych kobiet w USA, a nieco rzadziej niż u kobiet rasy czarnej w tym kraju (Oettle, 1956).

W USA Christopherson i Parker (1960) przebadali 60 000 kobiet i rów­nież stwierdzili 2-krotnie częstsze występowanie raka szyjki u kobiet rasy czarnej. Po podziale badanych kobiet na grupy, w zależności od warunków socjalno-ekonomicznych, okazało się, że częstość występowania tej postaci raka nie jest wyższa u kobiet rasy czarnej w stosunku do kobiet rasy białej. Co więcej, w ramach tej samej grupy socjalno-ekonomicznej czę­ściej stwierdzono raka naciekającego, raka śródnabłonkowego lub dysplazję szyjki macicy u kobiet rasy białej. Autorzy wyciągają wniosek, że względ­nie wyższa częstość raka szyjki u kobiet rasy czarnej nie jest skutkiem wrażliwości rasowej, lecz stoi w związku ze złym stanem ekonomicznym ludności murzyńskiej w Stanach Zjednoczonych AP, w stosunku do lud­ności białej.

Podobnego zdania są także inni autorzy amerykańscy (Wynder i wsp., 1954).

Ścisły związek pomiędzy złymi warunkami socjalno-ekonomicznymi a częstością raka szyjki macicy stwierdzono również w innych krajach, jak np. w Danii (Clemmensen i Nielsen, 1951) lub w Anglii (Kennaway,. 1948, Stocks, 1955). Stocks, badając umieralność z powodu tej choroby, doszedł do wniosku, że najczęściej rak szyjki występuje w środowiskach robotniczych, szczególnie zaś w nadmiernie zagęszczonych mieszkaniach.

Z drugiej strony zasygnalizowano rzadsze występowanie raka szyjki wśród kobiet należących do niektórych populacji, jak np. u Żydówek, które od innych grup ludności nie różnią się, jeśli chodzi o inne postacie raka (Kennaway, 1948, Ober, 1954). Pomimo że dane różnych autorów nie są jednolite, rzadsze występowanie tej postaci raka u ludności żydow­skiej w różnych krajach wydaje się być rzeczywiste (Ackermann, 1962); zjawisko to występuje również wśród jednolitej populacji żydowskiej w Izraelu (Hochmann i wsp., 1955). Dane te nasuwają przypuszczenie, że obrzezanie ma mieć korzystny wpływ na zapobieganie działania rako­twórczego mastki (Wynder, 1954). Istnieją również dane o rzadszym wy­stępowaniu raka szyjki u innych grup rasowych. I tak, w Jakuckiej SRR 20,4% chorych było narodowości jakuckiej, 59,1% narodowości rosyjskiej, a 21,5% ? innych narodowości (Mironow, 1959). Mniejszą częstość raka zaobserwowano także u innych narodowości, zamieszkujących najbardziej na północ wysunięte obszary ZSRR: u zbadanych 5000 Ewenek z okolicy Norilska i Dudinki nie stwierdzono przypadków nowotworów złośliwych (Zacharowa, 1959). Na ogół największą zachorowalność na raka w Związ­ku Radzieckim stwierdzono w Estońskiej SRR, najniższą zaś w Turkmeńskiej, Azerbejdżańskiej i Tadżyckiej SRR.

Istnieją także zjawiska paradoksalne: chociaż częstość występowania raka wśród Indianek kanadyjskich jest niższa, niż wśród ludności białej, to rak szyjki jest u Indianek częstszy i ma tendencję do występowania u kobiet w młodszym wieku (Warwick i Phillips, 1954).