Są stosowane także inne metody barwienia rozmazów pochwowych, mające służyć do ulepszenia rozpoznawania cytologicznego raka szyjki, oparte na ogół na podwyższonej zawartości kwasów nukleinowych w komórkach nowotworowych.
Opierając się na badaniach Sandrittera i wsp. (1958), którym udało się zabarwić w sposób wybiórczy komórki nowotworowe plwociny, za pomocą stopniowej hydrolizy kwasu DNA kwasem perhydrolowym lub kwasem solnym, najlepiej dezoksyrybonukleazą (sposób, który dał wyniki nierówne i nie wszedł w użycie); Masin i Masin (1960) opracowali analogiczną metodę.
Po zabarwieniu rozmazów barwnikami podstawowymi (tionina, krezyl fioletowy) lub oranżem akrydyny są one poddawane działaniu czynnika różnicującego (bufor fosforowy pH 6), który dysocjuje kompleks barwnik- -jądro (w czasie proporcjonalnym do ilości kwasu nukleinowego). Wskutek tego komórki nienowotworowe odbarwiają się mniej lub bardziej, zależnie od ilości zawartych w nich kwasów nukleinowych, podczas gdy komórki nowotworowe pozostają zabarwione. Dalsze obserwacje tej metody nie doprowadziły do wyników dostatecznie selekcyjnych, aby mogła ona wejść do użycia praktycznego.
Proponowano także inne metody selekcji rozmazów pochwowych, jak np. metoda Mellorsa i Silvera (1951), którzy różnicują rozmazy prawidłowe od podejrzanych na zasadzie techniki fluorometrycznej. Tolles i wsp. (1961) otrzymali podobne wyniki za pomocą pomiarów komórek. Zbiorowisko komórek rozmazu charakteryzuje się wskaźnikiem wynikającym z pomiarów średnicy komórek i średnicy jądra oraz zagęszczenia jądrowego. Metody te, jako trudne, nie weszły do praktyki laboratoryjnej. Bardziej ciekawe są metody, za pomocą których usiłuje się otrzymać bardziej masywne złuszczanie nabłonka szyjki, bez uszkodzenia go, w celu zwiększenia czułości badania cytologicznego. Idąc w tym kierunku, Chiricuta, N. Galatar i S. Galatar (1966), w oparciu o badania wykazujące czynność lityczną, którą wykazuje trypsyna w stosunku do spoidła (cementu) międzykomórkowego, zaproponowali zastosowanie trypsyny na szyjkę macicy, na 24 godziny przed pobraniem materiału do rozmazu. Wydzielinę pochwową pobiera się za pomocą specjalnej pipety, tak ze sklepienia pochwy, jak i z okolicy ujścia zewnętrznego szyjki macicy. W doniesieniu tymczasowym autorzy wykazują, że we wszystkich przypadkach otrzymano zwiększenie dwukrotne ilości komórek w rozmazie. Obok wzrostu liczbowego komórek złuszczonych stwierdza się często płaty komórek nabłonkowych, w których można było badać układ komórek, oraz złuszczone komórki warstw głębokich o dobrze zachowanej budowie. Metoda ta jest użyteczna szczególnie w przypadkach rozmazów uznanych za podejrzane, według zwykłych metod rozpoznawania, przez co w tych przypadkach zwiększa możliwość rozpoznania na bieżąco.