Określa się topograficznie, na powierzchni szyjki jako pole o zarysie cią­głym, usianym punktami.

Podłoże leukoplakii jest obszarem, z którego usunięto warstwę keratynową leukoplakii. Jest strefą przejściową, ponieważ łatwo regeneruje w kierunku nowej leukoplakii.

Podłoże leukoplakii ?charakteryzuje się z punktu widzenia kolposkopowego pojawieniem się na powierzchni różniącej się od prawidłowej ory­ginalnej błony śluzowej odcieniem żółtawym, dużą liczbą czerwonych punktów, które odpowiadają wierzchołkom brodawek z łukami naczynio­wymi” (Wespi).

Podłoże leukoplakii jest wyraźnie zarysowane (za pomocą próby Lahma- Schillera) o nieco uniesionym dnie, nie barwiącym się płynem Lugola na brązowo.

Podłoża atypowe mają bardziej wyrażone czerwone punkciki, często uwypuklające się jako brodaweczki o zrogowaciałych wierzchołkach (pod­łoże papilarne). W tych przypadkach trzeba podejrzewać istnienie nabłon­ka wyraźnie atypowego, jako wyraz zaznaczonej atypowej proliferacji. Podłoża brodawkowatego nie opisujemy osobno, jak to czynią niektórzy autorzy, lecz jako jedną z postaci podłoża leukoplakii właściwej. Od podłoża zwykłego różni się małymi, wyraźnymi wypukłościami, utworzonymi z przerosłych brodawek o wyglądzie szklistym i żółtawym, mającymi w swoim środku rozszerzony łuk naczyniowy; zwracają naszą uwagę z po­wodu rozpoczynającego się rozrostu egzofitycznego, specyficznego dla roz­poczynającego się raka.

W tych przypadkach należy w obrazie kolposkopowym poszukiwać moż­liwej obecności leukoplakii, wypukłego poletkowania itd.