Stosowanie w rakach szyjki wyłącznie radioterapii lub w połączeniu z zabiegiem jest wskazane, ze względu na ich wrażliwość na napromie­nianie, a ze względu na dostępność szyjki można stosować także napro­mienianie miejscowe. Zgłaszanie się chorych w zaawansowanym okresie choroby (ponad 50% chorych przekracza stopień II), odmowa niektórych chorych poddania się operacji oraz dodatkowe istnienie chorób, będących przeciwwskazaniem do leczenia operacyjnego, uzasadniają również zasto­sowanie napromieniania. Przemawia za nim także praktycznie brak śmier­telności oraz wyniki odległe; wyleczenie ponad 5-letnie w stopniach po­czątkowych nie różni się od wyleczenia operacyjnego.

Rentgenoterapia ma na celu zniszczenie szerzącego się nowotworu wo­kół guza, przez co ułatwia się zabieg operacyjny. Z tego powodu stosuje się leczenie zarówno miejscowe, jak i zewnętrzne.

Napromienianie miejscowe wykonuje się za pomocą specjalnie dosto­sowanego aparatu rentgenowskiego; używając aparatu Schaefer-Witte’a, naświetla się przymacicza za pomocą skośnego lokalizatora C, a szyjkę macicy i pochwę za pomocą lokalizatorów A i B. Odległość ogniskowa-guz wynosi 5 cm; dawki stosowane wahają się między 500?1000 R/po­siedzenie, aż do całkowitej dawki 10?15 tys. R na szyjkę oraz 6?8 tys. R na przymacicza. Leczenie wykonuje się w warunkach 1000 kV, 4 mA i 0,5 mm Cu.

Można wykonywać głębokie naświetlanie wewnątrzpochwowe, z lokalizatorami przystosowanymi do zwykłych aparatów lub za pomocą prepa­ratów radioaktywnych. Leczenie przeprowadza się w warunkach: 180? 200 kV, 10 mA, 0,5 mm Cu, odległość ogniskowa-guz 30?50 cm, 200? 500 R na seans, dawka całkowita 5000?8000 R. Ten sposób leczenia jest jednak mniej pewny i dlatego nie jest stosowany.