Najbardziej właściwe leczenie choroby nowotworowej wymaga przede wszystkim ustalenia okresu jej rozwoju, postaci klinicznej, ogólnego stanu chorej, ewentualnego współistnienia innych chorób. O ile w okresie początkowym można zastosować typ leczenia, to w większości bardziej zaawansowanych, a niekiedy nawet początkowych przypadków należy stosować leczenie mieszane, hormonalno-chemiczne, z zastosowaniem napromieniania i operacji. Leczenie mieszane polega na uściśleniu optymalnego postępowania dla danego stopnia raka. Trzeba wziąć pod uwagę ewolucję nowotworu, jego sposób szerzenia się w ustroju, drogą naczyniową lub przez naciekanie, ponieważ przy naciekaniu rak jest mniej wrażliwy na leczenie chemiczne i napromieniania. Należy też brać pod uwagę znaczenie prognostyczne rozległości inwazji topograficznej w stosowaniu nowoczesnych sposobów leczenia.
W arsenale nowoczesnych środków, poza postępowaniem chirurgicznym i naświetlaniem, stosuje się miejscowe wewnątrzaortalne podawanie środków chemicznych oraz operacje gruczołów wewnętrznego wydzielania, co umożliwia przeżycie w zaawansowanych stopniach raka. Sprecyzowanie konkretnych elementów leczniczych, zgodnie ze stopniami choroby, oraz wybór odpowiedniego, optymalnego na danym etapie środka terapeutycznego jest bardzo ważne dla prawidłowego ustalania leczenia (Costachel i Bunescu).
Podczas ustalania wskazań leczniczych w raku szyjki macicy należy uwzględnić następujące okoliczności (Chiricuta, Dragon, Trestioreanu):
Leczenie napromienianiem i zabiegiem operacyjnym można przeprowadzać etapami, bez niebezpieczeństwa spowodowania przerzutu; rozwój choroby jest bowiem stosunkowo powolny, miejscowy, a przerzuty zdarzają się rzadko. Zabiegiem operacyjnym należy objąć tkankę wokół nowotworu, do której zwykle się szerzy.
Trzeba mieć na uwadze jedność układu chłonnego szyjki macicy z górną trzecią częścią miednicy, skąd naczynia chłonne kierują się do tych samych grup węzłów chłonnych; węzły miednicy, zgrupowane w 3 stacjach, zostają zwykle zajęte stopniowo. Na początku inwazja dotyczy węzłów biodrowych zewnętrznych i tętniczych podbrzusznych (węzeł tętnicy macicznej ? Championiere; węzły dołu zasłonowego ? Leveuf-Goddard; węzeł w rozwidleniu naczyń biodrowych ? Cuneo-Marcille). Ten pierwszy kompleks węzłów należy usunąć w czasie operacji.
Biorąc pod uwagę fakt, że naciekanie nowotworowe węzłów odbywa się zwykle przed tkanką łączną i że są one promienioodporne, usunięcie tych gruczołów powinno odbywać się w sposób systematyczny, razem z tkanką łączną otaczającą.