Metoda sztokholmska, ulepszona i rozpowszechniona przez Ingelmana- Sundberga, a następnie Kottmeiera, polega na naświetlaniu frakcjonowa­nym o większym natężeniu (w ciągu 24?30 godzin), rozłożonym na wiele tygodni, z zastosowaniem nierównoczesnym radu doszyjkowo i dopochwowo; średnio stosuje się 6000?8000 mg/h. Ta metoda jest także stosowana przez Botella-Llusia, używającego jednak dawek wyższych, aż do 10 000? 11 000 mg/h.

Niezależnie od metody i dawki stosowanej, stopień naświetlania zmienia się z kwadratem odległości. Pomimo to węzły chłonne miednicy otrzy­mują dawki niewystarczające do ich całkowitego wyjałowienia (Conta- min i wsp , 1966), i z tego względu należy następowo zastosować zabieg operacyjny.

Właściwe przygotowanie chorej do leczenia radem polega na zastoso­waniu środków przeczyszczających i płukań, a odżywianie powinno być w miarę możliwości bez resztek, dla umożliwienia opróżnienia esicy i od­bytu. Pochwę odkaża się za pomocą czopków, zasypki sulfamidowej lub nawet antybiotyków.

Poniżej opis techniki stosowania dużych dawek radu, przyjętej w Kli­nice Ginekologicznej Uniwersytetu w Grenoble (Contamin i wsp., 1966). Rad zakłada się w znieczuleniu, w celu uniknięcia bólu; istniejące wyrośla kalafiorowate usuwa się za pomocą wyłyżeczkowania lub noża elek­trycznego, co daje równoczesną hemostazę. Po założeniu sond radowych (w prostej sondzie założonej do kanału szyjki i do macicy wprowadza się 2?5 rurki zawierające po 10 mg radu), umieszcza się w tylnym sklepieniu tampon, nasączony parafiną dla ochrony odbytnicy przed napromieniowa­niem. Po założeniu 2 sond (po 10 mg radu) do sklepień bocznych pochwy, upycha się je 2 tamponami, w celu utrzymania ich i popchnięcia w kie­runku przymacicz; tamponem osuwa się również pęcherz jak najdalej ku przodowi, dla ochrony przed napromieniowaniem. Zakłada się cewnik do pęcherza na stałe, ponieważ uciśnięcie cewki przez tampon uniemożliwia oddawanie moczu. Na krocze zakłada się opatrunek w kształcie litery T, dla podtrzymania tamponów. Chora przebywa w łóżku w ciągu 9?11 dni, do czasu usunięcia rurek z radem. Dochodzi się w ten sposób, po użyciu 40?50 mg radu, do napromienienia dawką 8740?13 200 mg/h. Na pod­brzuszu umieszcza się worek z lodem, a chorej podaje się antybiotyki. Sto­suje się przeważnie odżywianie płynne, dla uniknięcia resztek pokarmo­wych, co mogłoby spowodować wtórne naświetlanie napromieniowanymi fekaliami, zalegającymi w esicy i odbytnicy; są one częściowo odpowie­dzialne za uszkodzenie odbytnicy. Wstrzymujące się upławy, spowo­dowane tamponami, wymagają specjalnej dezynfekcji oraz stosowania maści ochraniających.

W związku z leczeniem 80 chorych wg opisanej metody dużymi daw­kami radu, 7900?15 310 mg/h, w latach 1956?1963, prof. Contamin oma­wia powikłania pierwotne i wtórne: w 2,5% przypadków ? gorączka, która zmusiła do czasowego przerwania leczenia; w 5% przypadków usu­nięcia rurek z powtórnym ich założeniem; w 3,7% przypadków krwawienia, które zmusiły do czasowego zaprzestania leczenia; w 10% przypadków wczesne zapalenie pęcherza moczowego; w 20% przypadków wczesne za­palenie odbytnicy, spowodowane nieprawidłowymi stosunkami anatomicz­nymi, uniemożliwiającymi dobrą izolację odbytnicy za pomocą tamponu.